ΑΛΟΚΑΣΙΑ
Η Αλοκάσια κατάγεται από τις τροπικές ζούγκλες της νοτιανατολικής Ασίας και η επιστημονική ονομασία της είναι Alocasia. Είναι πολυετές ποώδες φυτό αργής ανάπτυξης, το οποίο καλλιεργείται για τα μεγάλα καρδιόσχημα φύλλα του. Έχει κονδυλώδεις υπόγειους βλαστούς, απ’όπου βγαίνουν τα φύλλα και οι ρίζες.
Το εντυπωσιακό με την αλοκάσια είναι πως έχει εξελίξει την επικονίασή της με βάση τις συνθήκες που αναπτύχθηκε πριν χρόνια καθώς από την πιο ανοιχτή κορυφή εισέρχονται τα έντομα, κι όταν κατεβαίνουν κάτω από την περίσφιξη δυσκολεύονται να φύγουν, ώστε κινούμενα γρήγορα εκεί μέσα να παίρνουν ή να εναποθέτουν περισσότερη γύρη. Έτσι γίνεται και σ’άλλα αροειδή.
Περιγραφή
Τα φύλλα της είναι λίγα. Συνήθως ένας κόνδυλος διατηρεί τρία φύλλα, ενώ σε συνθήκες με πολύ νερό ενδέχεται να διατηρήσει και τέσσερα. Τα φύλλα είναι ανοιχτοπράσινα, λεία και δερματώδη. Έχουν υπερμεγέθεις, σαρκώδεις κολεούς στη βάση τους, οι οποίοι δημιουργούν κοίλωμα στη μέσα μεριά του φύλλου. Όσο αναπτύσσονται νέα φύλλα, τα πιο κάτω αρχίζουν να κιτρινίζουν, να μαλακώνουν, να λυγίζουν και τελικά ξεραίνονται. Είναι δύσκολα στο κόψιμο γιατί είναι ινώδη. Οι κολεοί των παλιών φύλλων γίνονται σαν χαρτί και μπορεί να καλύψουν τον κορμό.
Ανθοφορία
Η ανθοφορία πραγματοποιείται δύο φορές το χρόνο. Βγαίνει ένας γωνιώδης βλαστός, πάντοτε κοντότερος από τα φύλλα, με την ταξιανθία στην κορυφή. Η ταξιανθία είναι, όπως σ’όλα τα αορειδή, σπάδικας, δηλαδή σαρκώδεις στάχυς με απλοποιημένα άνθη, τυλιγμένος από τη σπάθη, ένα τροποποιημένο βράκτιο φύλλο.
Η ταξιανθία μυρίζει από πολύ κοντά σαν σκουπίδια ή ξινίλα, όχι ακριβώς σαν πτώμα όπως σ’άλλα αροειδή, πιθανόν για να προσελκύει μύγες και λοιπά σαπροφάγα έντομα. Αν δεν υπάρχουν επικονιαστές στην περιοχή, δε σχηματίζεται καρπός και η ταξιανθία ξεραίνεται με τη σπάθη μέσα στο καλοκαίρι, οπότε και σπάει εύκολα.
Το φυτό είναι χυμώδες, αρκετά όμως δευτερόλεπτα μετά το κόψιμο νωπών μερών παρατηρείται πόνος και φαγούρα στα χέρια, πιθανόν λόγω ραφιδίων (μικροβελονών πυριτικών αλάτων πολλών αροειδών για άμυνα) ή άλλων τοξινών. Ξερά τα φύλλα είναι ακίνδυνα, όμως πάλι πιθανότατα παραμένουν τοξικά και δε θα πρέπει να καταναλώνονται από κανένα ζώο.
Καλλιεργητικές φροντίδες
Χρειάζεται ήλιο ή ημισκιά, ιδανικά 20-30 βαθμούς, τακτικά ποτίσματα και λιπάνσης, και πλούσιο έδαφος. Το έδαφος κατά προτίμηση θα πρέπει να είναι οργανικό.
Μπορούν να κάνουν τεράστια φύλλα ακόμα και σε αναλογικά μικρές γλάστρες. Όταν όμως οι παραφυάδες γίνουν πολλές ή μεγαλώσουν κι αυτές, ο χώρος για τις ρίζες θα μειωθεί και το μέγεθος των φύλλων θα είναι μικρότερο. Τότε είτε χρειάζεται διαίρεση του φυτού είτε μεταφύτευση σε μεγαλύτερη γλάστρα.
Το φυτό δεν αντέχει το κρύο, καθώς είναι τροπικό, και γι’αυτό θα πρέπει να προστατεύεται σε εσωτερικό χώρο κατά τους χειμερινούς μήνες. Όμως, πολύ σημαντική είναι και η τοποθέτηση του φυτού στο ιδανικό σημείο. Θα πρέπει να είναι σε σημείο που να μην το ‘χτυπούν’ ρεύματα αέρα, μακριά από το καλοριφέρ ή κάποια εστία θέρμανσης και να μην το βλέπει απευθείας ο ήλιος. Όταν ανοίγει ο καιρός, μπορεί να τοποθετηθεί στο μπαλκόνι.
Τρόποι καλλιέργειας - Πολλαπλασιασμός
Πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα ριζών. Οι ρίζες είναι πολλές και βρίσκονται κοντά στην επιφάνεια της γλάστρας ή βγαίνουν επάνω στους κονδύλους και ειναι σαρκώδεις και μακριές. Οι μεγαλύτερες μπορεί να έχουν διάμετρο 1,5 εκατοστών αλλά και παραπάνω.
Οι κόνδυλοι είναι από παραφυάδες μεσαίου μεγέθους όρθιου μακρόστενου κυλινδρικού σχήματος, πολύ συμπαγείς και σκούροι καφέ. Μπορούν να γίνουν πολύ μεγάλοι, αφού οι υπέργειες βάσεις των μεγάλων φυτών μπορούν να φτάσουν τα περίπου 15 εκατοστά σε διάμετρο.
Εχθροί- Ασθένειες
Τα πιο επικίνδυνα επιβλαβή παράσιτα της αλόκασιας είναι τα ακάρεα, η αφίδα, η φλούδα και το λευκόχρυσο του θερμοκηπίου. Αυτά τα έντομα χωρίς χημικά εντομοκτόνα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Χρήση στην κηποτεχνία
Η αλοκάσια είναι φυτό εσωτερικού χώρου και μπορεί να τοποθετηθεί είτε σε γλάστρα είτε σε κάποιο κασπό στο γραφείο, στο σαλόνι ακόμα και στην κουζίνα.
Φωτογραφία εξωφύλλου https://bloomscape.com
Το εντυπωσιακό με την αλοκάσια είναι πως έχει εξελίξει την επικονίασή της με βάση τις συνθήκες που αναπτύχθηκε πριν χρόνια καθώς από την πιο ανοιχτή κορυφή εισέρχονται τα έντομα, κι όταν κατεβαίνουν κάτω από την περίσφιξη δυσκολεύονται να φύγουν, ώστε κινούμενα γρήγορα εκεί μέσα να παίρνουν ή να εναποθέτουν περισσότερη γύρη. Έτσι γίνεται και σ’άλλα αροειδή.
Περιγραφή
Τα φύλλα της είναι λίγα. Συνήθως ένας κόνδυλος διατηρεί τρία φύλλα, ενώ σε συνθήκες με πολύ νερό ενδέχεται να διατηρήσει και τέσσερα. Τα φύλλα είναι ανοιχτοπράσινα, λεία και δερματώδη. Έχουν υπερμεγέθεις, σαρκώδεις κολεούς στη βάση τους, οι οποίοι δημιουργούν κοίλωμα στη μέσα μεριά του φύλλου. Όσο αναπτύσσονται νέα φύλλα, τα πιο κάτω αρχίζουν να κιτρινίζουν, να μαλακώνουν, να λυγίζουν και τελικά ξεραίνονται. Είναι δύσκολα στο κόψιμο γιατί είναι ινώδη. Οι κολεοί των παλιών φύλλων γίνονται σαν χαρτί και μπορεί να καλύψουν τον κορμό.
Ανθοφορία
Η ανθοφορία πραγματοποιείται δύο φορές το χρόνο. Βγαίνει ένας γωνιώδης βλαστός, πάντοτε κοντότερος από τα φύλλα, με την ταξιανθία στην κορυφή. Η ταξιανθία είναι, όπως σ’όλα τα αορειδή, σπάδικας, δηλαδή σαρκώδεις στάχυς με απλοποιημένα άνθη, τυλιγμένος από τη σπάθη, ένα τροποποιημένο βράκτιο φύλλο.
Η ταξιανθία μυρίζει από πολύ κοντά σαν σκουπίδια ή ξινίλα, όχι ακριβώς σαν πτώμα όπως σ’άλλα αροειδή, πιθανόν για να προσελκύει μύγες και λοιπά σαπροφάγα έντομα. Αν δεν υπάρχουν επικονιαστές στην περιοχή, δε σχηματίζεται καρπός και η ταξιανθία ξεραίνεται με τη σπάθη μέσα στο καλοκαίρι, οπότε και σπάει εύκολα.
Το φυτό είναι χυμώδες, αρκετά όμως δευτερόλεπτα μετά το κόψιμο νωπών μερών παρατηρείται πόνος και φαγούρα στα χέρια, πιθανόν λόγω ραφιδίων (μικροβελονών πυριτικών αλάτων πολλών αροειδών για άμυνα) ή άλλων τοξινών. Ξερά τα φύλλα είναι ακίνδυνα, όμως πάλι πιθανότατα παραμένουν τοξικά και δε θα πρέπει να καταναλώνονται από κανένα ζώο.
Καλλιεργητικές φροντίδες
Χρειάζεται ήλιο ή ημισκιά, ιδανικά 20-30 βαθμούς, τακτικά ποτίσματα και λιπάνσης, και πλούσιο έδαφος. Το έδαφος κατά προτίμηση θα πρέπει να είναι οργανικό.
Μπορούν να κάνουν τεράστια φύλλα ακόμα και σε αναλογικά μικρές γλάστρες. Όταν όμως οι παραφυάδες γίνουν πολλές ή μεγαλώσουν κι αυτές, ο χώρος για τις ρίζες θα μειωθεί και το μέγεθος των φύλλων θα είναι μικρότερο. Τότε είτε χρειάζεται διαίρεση του φυτού είτε μεταφύτευση σε μεγαλύτερη γλάστρα.
Το φυτό δεν αντέχει το κρύο, καθώς είναι τροπικό, και γι’αυτό θα πρέπει να προστατεύεται σε εσωτερικό χώρο κατά τους χειμερινούς μήνες. Όμως, πολύ σημαντική είναι και η τοποθέτηση του φυτού στο ιδανικό σημείο. Θα πρέπει να είναι σε σημείο που να μην το ‘χτυπούν’ ρεύματα αέρα, μακριά από το καλοριφέρ ή κάποια εστία θέρμανσης και να μην το βλέπει απευθείας ο ήλιος. Όταν ανοίγει ο καιρός, μπορεί να τοποθετηθεί στο μπαλκόνι.
Τρόποι καλλιέργειας - Πολλαπλασιασμός
Πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα ριζών. Οι ρίζες είναι πολλές και βρίσκονται κοντά στην επιφάνεια της γλάστρας ή βγαίνουν επάνω στους κονδύλους και ειναι σαρκώδεις και μακριές. Οι μεγαλύτερες μπορεί να έχουν διάμετρο 1,5 εκατοστών αλλά και παραπάνω.
Οι κόνδυλοι είναι από παραφυάδες μεσαίου μεγέθους όρθιου μακρόστενου κυλινδρικού σχήματος, πολύ συμπαγείς και σκούροι καφέ. Μπορούν να γίνουν πολύ μεγάλοι, αφού οι υπέργειες βάσεις των μεγάλων φυτών μπορούν να φτάσουν τα περίπου 15 εκατοστά σε διάμετρο.
Εχθροί- Ασθένειες
Τα πιο επικίνδυνα επιβλαβή παράσιτα της αλόκασιας είναι τα ακάρεα, η αφίδα, η φλούδα και το λευκόχρυσο του θερμοκηπίου. Αυτά τα έντομα χωρίς χημικά εντομοκτόνα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Χρήση στην κηποτεχνία
Η αλοκάσια είναι φυτό εσωτερικού χώρου και μπορεί να τοποθετηθεί είτε σε γλάστρα είτε σε κάποιο κασπό στο γραφείο, στο σαλόνι ακόμα και στην κουζίνα.
Φωτογραφία εξωφύλλου https://bloomscape.com