ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ
Με το άκουσμα της φράσης ψυχολογία των φυτών σίγουρα μας γεννιούνται και τα ανάλογα ερωτήματα. Μπορούμε να μιλάμε για ψυχολογία στα φυτά? Και αν ναι υπό ποία έννοια? Της αντίληψης ή των συναισθημάτων?
Η ψυχολογία των φυτών άρχισε να απασχολεί τον άνθρωπο στα τέλη του 18ου αιώνα, αλλά ο πρώτος που έθεσετις βάσεις της ήταν ο αμερικανός φυτοκόμος Λούθερ Μπάρμπανκ. Στη δεκαετία του 1890, ο Μπάρμπανκ εργαζόταν στην σταυρωτή γονιμοποίηση φυτών με σκοπό την παραγωγή νέων ποικιλιών. Κατά την διάρκεια της εργασίας του συνήθησε να μιλάει στο φυτό που ήθελε να ανπτυχθεί διαφορετικά από τα υπόλοιπα διαβεβαιώνοντάς του, ότι το αγαπάει πολύ και ότι είχε γενικώς καλές προθέσεις προς αυτό,ζητώντας του παράλληλα την βοήθειά του ώστε να πετύχουν τα πειράματά του. Βέβαιο είναι ότι ο Μπάρμπανκ πέτυχε κάποιες ανθεκτικές ποικιλίες από πατάτες και δαμασκηνιές οι οποίες καλλιεργούνται ακόμα και σήμερα.
Ο ειδικός στους ανιχνευτές αλήθειας Κλήβ Μπάκστερ, έκανε πειράματα με φυτά τα οποία τα είχε συνδέσει με τα ηλεκτρόδια του ανιχνευτή αλήθειας. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως απλά όταν έκανε σκέψη να κάψει ένα φύλλο του φυτού, αυτό ταραζόταν πριν ακόμη ανάψει το σπίρτο. Ένα φυτό όταν το πλησίαζε κάποιος έχοντας κακές προθέσεις, αυτό έδειχνε ξαφνικά μαραμένο.
Ο Μπάκστερ απόδειξε πως τα φυτά έχουν μνήμη και αναγνωρίζουν ένα πρόσωπο που κάποτε τα είχε βλάψει. Τελευταία ένας χρηματιστής συνδέοντας με ηλεκτρόδια ένα φυτό και σε συνέχεια με τις ενδείξεις του χρηματιστηρίου, αποδικοποιώντας με ένα δικό του τρόπο τις αντιδράσεις του φυτού πέτυχε πολύ καλά οικονομικά αποτελέσματα στις επιλογές του.
Πάντως με πάρα πολλές νέες θεωρίες για τις αντιδράσεις και γενικότερα για την ψυχολογία των φυτών έχουμε αρχίσει να θυμόμαστε και πάλι ότι τα φυτά δεν αποτελούν απλά ένα διακοσμητικό αντικείμενο στον χώρο μας, αλλά ένα ζωντανό οργανισμό με αισθήσεις και ανάγκες περιποίησης για την καλύτερη ανάπτυξή τους.
Προσωπικά έχω την εντύπωση πως τα φυτά πρέπει να αποτελούν σημαντικό και αναγκαίο στοιχείο στους χώρους που ζούμε και εργαζόμαστε καθώς και εάν ήταν δυνατόν να ζούμε σε ένα πιο «πράσινο» περιβάλλον ξεφεύγοντας από το σκληρό και κρύο πρόσωπο των πλημμυρισμένων πόλεων από μπετόν.
Η ψυχολογία των φυτών άρχισε να απασχολεί τον άνθρωπο στα τέλη του 18ου αιώνα, αλλά ο πρώτος που έθεσετις βάσεις της ήταν ο αμερικανός φυτοκόμος Λούθερ Μπάρμπανκ. Στη δεκαετία του 1890, ο Μπάρμπανκ εργαζόταν στην σταυρωτή γονιμοποίηση φυτών με σκοπό την παραγωγή νέων ποικιλιών. Κατά την διάρκεια της εργασίας του συνήθησε να μιλάει στο φυτό που ήθελε να ανπτυχθεί διαφορετικά από τα υπόλοιπα διαβεβαιώνοντάς του, ότι το αγαπάει πολύ και ότι είχε γενικώς καλές προθέσεις προς αυτό,ζητώντας του παράλληλα την βοήθειά του ώστε να πετύχουν τα πειράματά του. Βέβαιο είναι ότι ο Μπάρμπανκ πέτυχε κάποιες ανθεκτικές ποικιλίες από πατάτες και δαμασκηνιές οι οποίες καλλιεργούνται ακόμα και σήμερα.
Ο ειδικός στους ανιχνευτές αλήθειας Κλήβ Μπάκστερ, έκανε πειράματα με φυτά τα οποία τα είχε συνδέσει με τα ηλεκτρόδια του ανιχνευτή αλήθειας. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως απλά όταν έκανε σκέψη να κάψει ένα φύλλο του φυτού, αυτό ταραζόταν πριν ακόμη ανάψει το σπίρτο. Ένα φυτό όταν το πλησίαζε κάποιος έχοντας κακές προθέσεις, αυτό έδειχνε ξαφνικά μαραμένο.
Ο Μπάκστερ απόδειξε πως τα φυτά έχουν μνήμη και αναγνωρίζουν ένα πρόσωπο που κάποτε τα είχε βλάψει. Τελευταία ένας χρηματιστής συνδέοντας με ηλεκτρόδια ένα φυτό και σε συνέχεια με τις ενδείξεις του χρηματιστηρίου, αποδικοποιώντας με ένα δικό του τρόπο τις αντιδράσεις του φυτού πέτυχε πολύ καλά οικονομικά αποτελέσματα στις επιλογές του.
Πάντως με πάρα πολλές νέες θεωρίες για τις αντιδράσεις και γενικότερα για την ψυχολογία των φυτών έχουμε αρχίσει να θυμόμαστε και πάλι ότι τα φυτά δεν αποτελούν απλά ένα διακοσμητικό αντικείμενο στον χώρο μας, αλλά ένα ζωντανό οργανισμό με αισθήσεις και ανάγκες περιποίησης για την καλύτερη ανάπτυξή τους.
Προσωπικά έχω την εντύπωση πως τα φυτά πρέπει να αποτελούν σημαντικό και αναγκαίο στοιχείο στους χώρους που ζούμε και εργαζόμαστε καθώς και εάν ήταν δυνατόν να ζούμε σε ένα πιο «πράσινο» περιβάλλον ξεφεύγοντας από το σκληρό και κρύο πρόσωπο των πλημμυρισμένων πόλεων από μπετόν.